miércoles, 14 de mayo de 2014

Estrenando ombro en Nemiña

Moi boas!

Despois de case medio ano en dique seco (húmedo) por unha maldita, agotadora, cansina e inmerecida tendinitis no ombro (subescapular)... tiven permiso oficialmente do fisioterapeuta para ir surfear!

E tal que así me fun directo para auga correndo


Sobretodo ao ver esta dereitiña que de vez en cando nos daba unha alegría aos catro gatos que a disfrutábamos


Boteime coa minisimons porque non todas eran verticais, ademáis, necesito volume ao perder completamente a forma física.

Paseino coma un enano. O día anterior, antonte, salían esquerdiñas, pero entre que eran pequenas, rápidas, que me botei coa shortboard, e o que me pesaban os quiliños que collín de máis, foi un baño un pelín frustrante... pero onte a cara do can de arriba é co que me sinto identificado. Ademáis, bos amigos na auga para compartir as olas e as risas. Que máis se pode pedir!



Ao sair disparei un par de fotos a Brais, que sigue mellorando á velocidade da luz e logo de cháchara ata que asomou a lúa (e o frío)


Agora que collín pisiño en Santiago (gracias ao cal puiden portarme ben e non surfear tan a miúdo), ando co ordenador de mesa dun lado para outro, deixándoo sempre no lugar onde non me fai falta, dificultándome un pouco o traballo (si, seino, xa ando buscando portatil), así que estas fotos que vedes foron procesadas co móvil, unha aplicación chamada snapseed que vai moi ben para as fotos de móvil pero quédase corto nas fotos "grandes" obviamente. Pero mira, máis vale algo que nada.

Ademáis, foi moi guay porque pilleime cámara nova (unha 6D) e permíteme conectarme co móvil a ela por wifi e vou mirando e seleccionando as fotos que quero sen ter que volcar material ningún.

Bueno, non enredo máis
Unha aperta forte e a disfrutar que son dous días!

sábado, 4 de enero de 2014

Séguriño! séguriño!

Olaaa!

que tal? todo ben? a familia? por certo FELIZ ANO!! :D

Non sei se recordades a cancionciña que botaban no Xabarín Club, pero se non o recordades aquí vai.

Isto ven a conto dunha anécdota que sucedeu hoxe e que seguramente pase en numerosas ocasións.

Resulta que hoxe surfeamos unha ola que rompe unha vez cada 3 (ou máis) anos. Precisa unhas condicións de mar, vento e marea que moi poucas veces se dan. De feito só a vin FUNCIONANDO AO 100%  unha vez en toda a miña vida... e hoxe que prometía... estaba ao 35% do seu potencial.

Ao tema! que me lío:

Saíamos da auga, aínda con restos de adrenalina correndo polas veas, e buscábamos o sitio para saír da auga polas pedras sen ser triturados por unha serie. Uns amigos decidiron ir polo "camiño corto" cara onde tíñamolos coches pero as olas rompían con forza nas pedras e non me parecía a mellor opción. Recomendeilles que me seguiran por un sitio máis abrigado do mar de fondo a pesar de ter que cruzar un monte de toxos e silvas... pero non me fixeron caso.

Un dos amigos, tras subirse a unha das rochas, quitouse as aletas créndose a salvo e veu unha ola que o asustou, e a seguinte que o merendou. Agarrouse moi forte a unha rocha pero tirón que lle pegou a táboa de body dislocoulle o hombro e quedou con cortes nos dedos. Trala serie puido sair sen demasiado problema pero o susto non llo quitou ninguén (media hora despois aínda temblaba jeje)

Está claro que nestes deportes sempre hai un factor risco, e se un sempre se pon no peor, non sae nin da casa... pero os riscos evitables é mellor evitalos. (Sempre e cando non supoñan unha diminución considerable no disfrute jeje)

A saída por ese sitio era posible sempre e cando "non haxa fallo". Pero se o hai... ten que seguir sendo posible. Non quero imaxinarme eu nesa situación cun pe roto (non sería raro sufrir unha rotura subindo rápido por pedras húmidas que non ves por culpa das olas que as cubren e te empuxan).
É como cruzar correndo a carretera cando ven un coche a toda velocidade:

-Non pasa nada, non hai fallo, dábame tempo de sobra
- Si, pero se tropezases e caeses no medio da carretera, daríalle tempo ao coche a frear?
- Ehmmm...estooo... mi.